بررسی ارتباط آگاهی دانش آموزان دبیرستان های شهر خوی و مادران آنان با عملکردشان در نحوه پیشگیری از آنمی فقر آهن

مقدمه : آنمی فقر آهن اختلالی است که در آن ذخایر آهن بدن کاهش یافته و ناشی از مصرف ناکافی آهن در حدی که برای سنتز هموگلوبین لازم است ، می باشد ، بر اساس اطلاعات و آمارهای سازمان بهداشت جهانی شیوع آنمی در جهان حدود 30 درصد برآورد شده است که در کشورهای در حال توسعه این رقم به 40 درصد می رسد و تعداد مبتلایان به فقر آهن و آنمی در جهان به ترتیب 2150 و 1200 میلیون نفر تخمین زده می شود . پیامدهای اقتصادی و اجتماعی آنمی فقر آهن قابل توجه بوده و باعث اتلاف منابع آموزشی و مراقبت های بهداشتی و کاهش بهره وری در اثر افزایش میزان مرگ و میر و ابتلاء به بیماری در مادران و کودکان و بالاخره کاهش ظرفیت جسمی و روانی در بخش بزرگی از جامعه می شود . لذا این مطالعه به منظور تعیین ارتباط آگاهی دانش آموزان شهرستان خوی و مادران آنان با عملکرد خود در مورد چگونگی پیشگیری از آنمی فقر آهن انجام گرفته است .   مواد و روش ها : پژوهش حاضر از نوع توصیفی همبستگی و یک مرحله ای می باشد ، که ارتباط بین آگاهی دانش آموزان و مادران آنان را با عملکرد خود در مورد چگونگی پیشگیری از آنمی فقر آهن می سنجد . جامعه پژوهش را کلیه دانش آموزان دختر دبیرستان های شهر خوی و مادران آنان تشکیل می دهد که از بین جامعه پژوهش تعداد 80 نفر از دانش آموزان در مقاطع اول تا سوم دبیرستان به همراه مادران آنان به روش تصادفی - خوشه ای به عنوان نمونه انتخاب شدند . ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود و از آمار توصیفی - استنباطی جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد .   یافته ها : براساس یافته های پژوهش بیشتر دانش آموزان (80 درصد ) و مادران ( 85 درصد ) از آگاهی زیاد در مورد چگونگی پیشگیری از آنمی فقر آهن برخوردار بودند و در مورد نحوه عملکرد هر دو گروه از عملکرد متوسطی برخوردار بودند ( 2/51 درصد دانش آموزان و 2/91 درصد مادران ) . به طوری که بین آگاهی و عملکرد واحدهای مورد پژوهش ارتباط وجود نداشت و آزمون آگاهی همبستگی مستقیم و ضعیفی را نشان می دهد که از نظر آماری این همبستگی معنی دار نبود یعنی بین آگاهی دانش آموزان و مادران آنان با عملکرد خود ارتباط معنی داری وجود نداشت ( 05/0 < p ) .   بحث و نتیجه گیری : نتیجه این که مادران و دانش آموزان با توجه به میزان اطلاعات ، عملکرد مناسبی نداشته اند و آگاهی آنان متأسفانه به عملکرد ، تبدیل نشده است ، لذا آموزش بیشتر و حساس سازی و ایجاد باور بهداشتی و پیشگیری در این زمینه الزامی می باشد .